Rosja nie jest europejska, nie ma nic wspólnego z Europą
Między Rosją a Zachodem zachodzi istotna sprzeczność. Rosja jest wielkim Wschodem- Zachodem, jest ogromnym światem, i w narodzie rosyjskim kryją się wielkie siły. Naród rosyjski jest narodem przyszłości. Droga tego narodu jest szczególna. Rozwiąże problemy, których Zachód nie jest w stanie rozwiązać, których nawet nie formułuje w całej ich głębi, lecz świadomości tej towarzyszy zawsze pesymistyczne poczucie rosyjskich grzechów i rosyjskiej ciemnoty, niekiedy zaś przekonanie, że Rosja spada w przepaść. I zawsze wysuwany jest problem ostateczny, nigdy połowiczny. Rosyjska świadomość łączy się, ze świadomością eschatologiczną.
Drugie posłanie św. Pawła do Tesaloniczan, czyli gdzie Rzym, gdzie Krym
Chrześcijański światopogląd tych, którzy oczekują końca świata opisany został w drugim posłaniu św. Pawła do Tesaloniczan. W sprawie ponownego przyjścia Pana Jezusa Apostoł prosi Tesaloniczan, aby się nie dali zwieść mowie bądź pismu, jakoby już nastawał dzień Pański. Najpierw bowiem musi przyjść odstępstwo i objawić się syn zatracenia, który sprzeciwia się Bogu i zasiądzie w świątyni Boga, dowodząc że sam jest Bogiem. Do czasu jest on powstrzymywany, ale gdy ustąpi to co go powstrzymuje, ukaże się ów Niegodziwiec, i zostanie zgładzony tchnieniem ust Pana Jezusa i objawieniem Jego przyjścia. Pojawieniu się syna zatracenia towarzyszyć będzie działanie szatana: znaki, fałszywe cuda i zwodzenie tych, którzy nie uwierzyli miłości prawdy
Antechrytst to ten kto przychodzi przed Chrystusem. Albowiem tajemnica nieprawości już się dokonuje, byle tylko wystąpił (ek mesou genetai) ten, który teraz powstrzymuje (ho katechon). Słowo „to katechon” pochodzi od słowa echon - mieć, posiadać pod sobą.
Car Putin powstrzymuje Antychrysta
Paruzję Chrystusa poprzedzają zatem dwa zjawiska: apostazja i człowiek nieprawości.
Tajemnica nieprawości, przygotowująca apostazje już się dokonuje w ukryciu.
Cztery etapy historii świata:
1) Antychryst nie przyjdzie do świata póki, ustępuje temu, kto całą potęgę powstrzymuje.
2) Dopiero kiedy wyjdzie ze środka, kiedy się ujawni, ten który teraz powstrzymuje,
3) Wtedy objawi się ów wichrzyciel, człowiek nieprawości
4) Nastąpi przyjście Pańskie
Od Ukrzyżowania Chrystusa do jego ponownego przyjścia Kościół Nowego Testamentu – prowadzi misję zbawienia. Na początku tego okresu chrześcijaństwo stało państwową religią Imperium Rzymskiego. Tysiące lat upłynie zanim pojawi się Antychryst. Na początku tego okresu święty cesarz imperator i patriarcha religijny, pozostają razem w pełnej symfonii władzy i w pełnej zgodzie. Większość starożytnych egzegetów za Janem Chryzostomem, utożsamia to katechon z imperium rzymskim, a ho katechon z cesarzem.
Monarchia najlepszym ustrojem na świecie
Monarchia w Cesarstwie Rzymskim opierała się na trzech klasach władzy: pontifexie - imperatorze, senacie - arystokracji i na plebsie - politei. Imperium rzymskie z cesarzem ho katechon było ostoją ładu i pokoju na świecie.
Arystoteles podzielił współczesne mu ustroje wg. twierdzenia, iż państwo powinno mieć na celu dobro ogólne, a rządy w nim powinny być sprawowane wg. zasady bezwzględnej sprawiedliwości.
Wyróżnił trzy ustroje właściwe: i trzy zwyrodniałe:
- monarchia - tyrania
- arystokracja - oligarchia
- politeja - demokracja
Monarchia – (gr. Monarchia – jednowładztwo) ustrój polityczny lub forma rządów, gdzie suwerenem jest jeden człowiek – monarcha. Sprawuje on władzę zazwyczaj dożywotnio, a jego funkcja jest często dziedziczna i stanowisko to jest zwykle nieusuwalne. W starożytności monarcha sprawował władzę praktycznie nieograniczoną, w niektórych krajach uznawany był za boga lub półboga.
Tyrania – (gr. Tyrannos – osoba sprawująca nieograniczoną władzę zgodnie lub niezgodnie z prawem).
Arystokracja – (gr. Aristo – najlepszy, Krateo – rządzę). W ustroju arystokratycznym podmiotem władzy była grupa „najlepszych”, nie odpowiedzialna przed narodem, sprawująca rządy według własnego uznania. Rządy arystokratyczne najczęściej miały charakter czysto świecki i powstawały na drodze wyboru, na podstawie pewnych określonych reguł, lub też charakter dziedziczny. Arystokracja tworzyła oddzielną kastę społeczną.
Oligarchia – (gr. Oligos – nieliczny, Arche – władza). rządy bogaczy, którzy zdaniem Platona chcą być jeszcze bogatsi (chciwość).
Demokracja – to rządy ludu (pospólstwa), to najbardziej chwiejny ustrój (brak dyscypliny społecznej, respektu dla władzy, anarchia, brak kompetencji rządzących i demoralizacja wśród ludu brak odniesienia do prawdy:
• oparcie rządów na namiętnościach, a nie sprawiedliwości;
• zmienność;
• zastąpienie kryterium jakościowego w dostępie do władzy (cnota) kryterium ilościowym (większość).
Politeja – idealny ustrój polityczny, którego twórcą był Arystoteles. Doszedł on do wniosku analizując znane mu ustroje, że każdy z nich jest ułomny. Dlatego najlepszym ustrojem byłby ten, który łączyłby dobre ich cechy. Był to ustrój, gdzie przy równowadze bogatych (oligarchia) i ludu (demokracja) dominującą pozycję zajmuje umiarkowany stan średni, który zapewnić ma rządy rozsądne i uczciwe, odpowiadające osobowości tej grupy. Arystoteles uważał, że politeja zagwarantuje sprawiedliwe i stabilne rządy oparte na cnotach obywatelskich oraz stworzy możliwości indywidualnego rozwoju każdemu człowiekowi. Politeja charakteryzować się także miała najwyższym stopniem poszanowania godności jednostki oraz troską o wspólne dobro, jakim jest państwo (polis).
Cesarz broni kraju w kontekście duchowego Kościoła
Imperium nie jest instrumentem chrześcijaństwa, a chrześcijaństwo nie jest dodatkiem do imperium. Polityka imperium jest święta tak jak święta jest osoba cesarza (cara), który powstrzymuje przyjście Antychrysta. Kościół nie jest oddzielony od państwa. Państwo jest częścią tego Kościoła. Cesarz kiedy rządzi grzeszy albo czyni dobro. Istotne jest to rozróżnienie: cesarz nie czyni zła ale grzeszy. Każdy polityczny przeciwnik Imperium jest politycznym Antychrystem. Tak samo jak każdy kto niszczy chrześcijaństwo.
Autonomizacja Zachodu i postępujący zabór ziem cesarstwa przez barbarzyńców spowodował rozdział Kościoła na Zachód i Wschód.
Jedną z przyczyn rozłamu była również odmienność koncepcji Kościoła jako instytucji.
Kościół Zachodu od początku swego istnienia stanowił strukturę scentralizowaną, hierarchiczną i niezawisłą od władzy świeckiej. W ten sposób Zachód rozumie Kościół powszechny. Natomiast eklezjologowie prawosławni uważają Kościół powszechny za związek Kościołów lokalnych, w którym duchowe pierwszeństwo przysługuje patriarchom, a wśród nich tylko honorowe – papieżowi jako patriarsze Rzymu, natomiast naczelną i jedyną władzą duchowną jest sobór powszechny. Dopuszczalna jest również – jeżeli nie de iure, to de facto – podległość organizacji Kościelnej władzom świeckim (cesarzom bizantyjskim, carom Rosji). Jasne więc stają się pozycje, z których strony sporu wzajemnie się krytykują – prawosławie odmawia papieżowi władzy nad całym Kościołem, zaś katolicyzm odrzuca bizantyjski cezaropapizm.
Model zachodni – to państwo świeckie, polityczny system z papieżem, który nie posiada władzy świeckiej i nie jest w stanie to katechon – powstrzymać Antychrysta.
Na Zachodzie pojawia się filozofia, która jest krokiem wstecz na drodze Koscioła do zbawienia. Protestantyzm horyzontalna religijność oparta na indywidualizmie i rozsądeku.
Wraz z nią pojawia się samoorganizacja plebsu - gmin, które walczą z imperium i kościołem.
Demokracja – ostatni ze wszystkich typów władzy Arystotelesa staje się dominujący.
Demokracja to nic innego jak rządy materii: plebsu i czerni. Produktem filozofii protestanckiej jest kapitalizm. Burżuazyjna rewolucja i protestancka etyka stanowią podstawę antysakralnej i antykościelnej demokracji. Zamiast religii mamy indywidualna swobodę indywidualnych rozmyślań członka społeczeństwa. Zachód wprowadził do historii model polityczny oparty na idei indywiduum, a razem z nim demokracje czyli najgorszy typ rządów.
W miarę rozwoju historii Kościoła chrześcijaństwo zachodnie zreformowało się na sposób protestancki, racjonalistyczny, filozoficzny i ateistyczny. Chrześcijaństwo zachodnie uległo zwyrodnieniu i przekształciło się w swoje przeciwieństwo.
Współczesnym Kościołem zachodniego chrześcijaństwa jest państwo
Filozofia indywidualizmu jest współczesną religią.
Produktem narodu jest państwo, produktem państwa jest obywatel. W państwie zamiast chrześcijańskiego narodu mamy społeczeństwo obywatelskie.
Europa była konkretnym wypełnieniem idei chrześcijaństwa dopóki nie nastąpił rozdział między Zachodem i Wschodem. Rezultatem rozdziału jest bezduszny materializm chrześcijańskiego świata Zachodu.
Prawosławne imperium Moskwy trzeciego Rzymu
Rosja ma specjalną misję do wypełnienia. Antychryst buduje na Zachodzie nową wieżę Babel. Rosjanie czują się odpowiedzialni za wszystkich ludzi. Idea rosyjska to historyczny obowiązek Rosji, który wymaga spożytkowania wszystkich zdolności narodowych, całej potęgi imperium rosyjskiego na powstrzymanie Antychrysta (Antechrysta) i do odbudowanie na ziemi wiernego obrazu Bożej Trójcy, gdzie każda z trzech organicznych jedności: Kościół, państwo i społeczeństwo jest absolutnie wolna i tożsama z pozostałymi.
Wrogie nastawienie Rosji wobec rzymsko-germańskiej Europy
Wrogi stosunek Rosji względem Europy jeszcze nie należy do historii, należy do przyszłości
Ludność Rosji zjednoczona jest pod względem religii praw i obyczajów. Europa znajduje się w stanie duchowego, politycznego i moralnego rozkładu. Polska i Ukraina stanowią bramę do Rosji. Z kart historii wiadomo, że tak rozbiór Polski, jak rozbiór Ukrainy nie zjednoczy Rosji z Europą. Krym który Rosja pożarła, przyczyni jej więcej zaburzeń trawiennych.
Wraz ze zwycięstwem Chrystusa zmieniło się chrześcijaństwo. Wypełniło się zadanie. Kościół i państwo daje człowiekowi zbawienie. W państwie przyszłość jest teraźniejszością, zaświaty doczesnością, W świętym państwie spełnione są zapowiedzi prawosławnego Kościoła.
Książę tego świata, zły albo diabeł jest w istocie Mamoną, którą nazywamy skarbem.
Przeklęta istota pieniądza pod postacią diabła. Nie jest realne myślenie o tym, że Rosja wydobędzie sama siebie i cały Wschód poprzez kulturę europejską, że się zmieni. Zrealizowanie chrześcijaństwa w kramarskim świecie jest niemożliwe.
Izolacja Rosji od kultury światowej spowodowała, że wiara chrześcijańska mogła się uchronić od namiętności dominujących w sprawach doczesnych. Rosyjska misja religijna wiąże się z siłą i potęgą państwa rosyjskiego, ze szczególnym znaczeniem jego carów.
Błąd Putina polega na tym, że idea rosyjska może być nieprawdziwa, jeżeli dla wypełnienia narodowej misji Rosja działa przeciwko innym narodom, w tym narodom słowiańskim. Straci wtedy dyspozycje moralną potrzebną do wypełnienia misji uniwersalnej.