Uliczno - wulgarny feminizm jako forma patriarchatu i produkt masoństwa
Kolejnym krokiem w kierunku wzmocnienia patriarchatu nowoczesności był, co dziwne, może się wydawać, sufrażyzm czyli polityczny ruch kobiet, który miał na celu zapewnić im równe prawa wyborcze z mężczyznami. Jedną z aktywistek tego nurtu była Maria Deraismes (25 l.).
Pierwsza kobieta, która została zaszczycona, że została inicjowana w loży masońskiej (gdzie przyjmowanie kobiet było wcześniej kategorycznie zabronione) i która później stworzyła specjalną lożę dla kobiet - Lożę Praw Człowieka, po francusku „Droits de l „homme”, co dosłownie oznacza „prawa człowieka”. To nie jest gra słów. Sufrażyzm i feminizm reprezentują ruch na rzecz zrównania kobiecości z męskością, co oznacza, że sednem feminizmu jest całkowite i ostateczne uznanie wyższości patriarchatu i żądanie rozszerzenia zasad patriarchatu na całe społeczeństwo - w tym na „kobiety anatomiczne”.
Płeć jest zjawiskiem społecznym, dlatego feminizm i walka o prawa kobiet w męskim społeczeństwie to walka o umięśnienie „anatomicznych kobiet”, czyli o ich przemianę w społecznych mężczyzn. Feministki nie domagają się uznania społecznego znaczenia feminoidów i budowy specjalnych instytucji społecznych skupionych na płci żeńskiej. Nigdy nawet nie myślano o otwarciu np. Małej świątyni Wielkiej Matki gdzieś na obrzeżach przemysłowych stolic Europy - Paryża czy Amsterdamu. Feministki domagają się równości z mężczyznami na podstawie męskich kryteriów oraz w męskim społeczeństwie opartym na męskich prawach, to znaczy, starają się jeszcze bardziej wzmocnić patriarchat, aby nie tylko dominował, ale był totalny.
Feminizm upiera się, że kobieta może być częścią logicznej, racjonalnej całości - społeczeństwa kapitalistycznego - co oznacza, że uważa się za mężczyznę. Właściwą kobietę czyni struktura roli społecznej i specyfika organizacji duszy, a w obu przypadkach jest to odniesienie do nokturnicznych form logiczności, jako bezpośredniej antytezy muskuidalnosci i wszelkich form logiki zero-jedynkowej.
Wulgarno-gentalny feminizm jest próbą odrzucenia feminoidalnych, wrodzonych opozycji i granic, a także zaprzestania utożsamiania się z mitami nokturna (nocy), co ma uczynić z kobiety „już nie kobietę”, ale w praktyce - poprzez system adaptacji i naśladowania umięśnionych wzorców społecznych - „mężczyznę”.
To nie przypadek, że wśród feministek jest tak wiele osobowości męskich - kobiet biznesu, „niebieskich kołnierzyków”, aktywistek ulicznych drak, w których psychotycznym zachowaniu łatwo dostrzec patologię transpłciową.
Nagminne używanie wulgaryzmów w trakcie manifestacji oraz akty niszczenia symboli religijnych i patriotycznych nawiązują do najbardziej prymitywnych zachowań typu psudo-maskunoidalnego.
W efekcie otrzymujemy genderowe rozdwojenie jaźni: od wewnątrz czysty feminoid, z zewnątrz symulakr maskunoida (pseudomaskunoid) w swojej zdegenerowanej genitalności.
Feminizm pod sztandarem homo-patriarchatu
Przejście od wczesnej logiki burżuazyjnej do logistyki liberalnej u szczytu modernizmu dodatkowo wzmacnia maskunoidalność. W tym okresie - w połowie XX wieku - nabiera innego wyrazu - ruch na rzecz równości mniejszości seksualnych, zwłaszcza małżeństw między mężczyznami. Patriarchat, stając się totalny, prowadzi do społeczeństwa składającego się – teoretycznie - wyłącznie z mężczyzn oraz kobiet - naśladujących mężczyzn i wspólnie z nimi symulujących homogeniczne rodziny i inne formy wcześniejszych instytucji społecznych zajmujących się kwestiami płci.
W społeczeństwie o powszechnym homoseksualizmie para mężczyzna-mężczyzna stopniowo staje się normą, a jeśli na pierwszym etapie bierni homoseksualiści naśladują kobiety - ubierają się w strój kobiecy, naśladują kobiece gesty itp., to stopniowo same kobiety zaczynają naśladować bierne homoseksualistów, naśladując ich perwersyjne nawyki i wybryki. W tym widać ostatni etap patriarchatu, kiedy homo maskulinoid ostatecznie wypiera tradycyjny feminoid kobiety ze sfery społecznej, dając początek społeczeństwu homoseksualnemu.
Nawiasem mówiąc, styl „metroseksualistów”, kiedy heteroseksualni mężczyźni zaczynają naśladować homoseksualistów, ubierają się tak jak oni, odpowiednio się zachowują i używają charakterystycznych gestów, pozostając „prostymi”, należy do tej samej kategorii.
W takim społeczeństwie funkcje rozrodcze kobiet są stopniowo ograniczane do minimum, co wpływa na demografię i liczbę osób samotnych odmawiających założenia rodziny.
Chcesz wiedzieć więcej:
Podsumujmy główne tezy nauki o płci
1) Gender to płeć traktowana jako zjawisko społeczne. Płeć anatomiczna odnosi się do płci społecznej jako możliwości urzeczywistnienia się lub prawdopodobieństwa stanu faktycznego. Mężczyzna i kobieta stają się sobą - to znaczy mężczyzną i kobietą - tylko w społeczeństwie, w procesie socjalizacji płci.
2) Płeć to status społeczny, częściowo wrodzony, częściowo nabyty. Płeć społeczna może zostać zmieniona lub utracona.
3) Społeczeństwo opiera się na zasadzie symetrii i nierówności obu płci - męskiej i żeńskiej. Płeć męska jako płeć zawsze oznacza wyższość społeczną, dominację, panowanie, zarządzanie, posiadanie, ekspansję, wertykalność, rozgłos. Płeć żeńska - uległość, zgoda, wykonanie, względnie obiektywny status, horyznotalność prywatność. Nierówność płci nie jest historycznym przypadkiem, ale społecznym prawem, bez którego społeczeństwo jest niemożliwe. Płeć społeczna jest podstawowym narzędziem w niezliczonych taksonomiach społecznych, kulturowych i religijnych.
4) W strukturze społecznej i religijnej metoda społeczna jest zarezerwowana dla przezwyciężenia dualizmu płci - w formie androgynicznej, kultowej lub rodzinnej (sakrament bycia żoną i mężem „jednym ciałem”).
5) Płeć społeczna odpowiada płci psychoanalitycznej. Role płciowe w strukturze psychiki są opisane i najpełniej przeanalizowane w szkole „psychologii głębi” Carla Gustava Junga. Jung argumentuje, że ego postrzega to co nieświadome (samo w sobie bezpłciowe, androgyniczne) poprzez postać duszy, animę / animus, której płeć jest przeciwna do płci ego. Męskie ego ma kobiecą duszę (anima). Płeć żeńska to mężczyzna (animus). Postacie kobiece i męskie mogą pojawiać się w trzech archetypowych epokach, które charakteryzują ogólną psychologiczną strukturę osobowości: PREMODERNA, MODERNA i POSTMODERNA. Są to paradygmaty, które istnieją synchronicznie i tworzą współczesną przestrzeń (model) społecznych relacji i występujących zdarzeń.
6) Gilbert Durand uzupełnia klasyfikację Junga o koncepcje dwóch trybów nieświadomości - męskiej, czyli diurnicznej (muskulinoid) i żeńskiego nokturnu, czyli nocy (feminoid 1, matczyny, odżywczy i feminoid II, erotyczny, kopulacyjny). Typy społeczne i kulturowe mogą mieć cechy pewnych struktur mitologicznych o jasno określonej konotacji płciowej.
7) Społeczeństwo powstaje z organizacji relacji płci w systemie rodzinnym, małżeństwie i wymianie kobiet między klanami. Wymiana może być ograniczona i uogólniona. W pierwszym przypadku wymieniane są tylko dwa rodzaje kobiet. W drugim - trzy lub więcej rodzajów zgodnie z ustaloną logiką od A do B, od B do C, od C do D, od D do n, od n z powrotem do A. Obieg kobiet w społeczeństwie tworzy tkankę społeczną i leży u podstaw podstawowych instytucji społecznych ... W rodzinie spotykamy wszystkie trzy typy podstawowych relacji społecznych (według P. Sorokina) - gwałtowne, kontraktowe i pokrewne. Dwie rodziny wymieniające się kobietami stanowią minimalny format społeczeństwa.
8) Każde społeczeństwo jest patriarchatem, hipoteza o istnieniu matriarchatu jest sprzeczna ze znaczeniem socjalności jako rozmieszczenia diurnicznych struktur hierarchicznych. Moc jest męską zasadą, a męską zasadą jest moc; są to pojęcia zamienne, dlatego „Kratos” (gr. Κρaτος ) jest atrybutem ojców.
9) Model synchroniczny paradygmatów Premodern-Modern-Postmodern może być także rozpatrywany jako historyczna syntagma i wtedy patriarchat rośnie, przechodząc od durna (mocy dnia) do logosu, logiki, logistyki i w końcu do logemy, czyli od wertykalności do poziomu i od ekskluzywnej intensywności do uogólnionej ekstensywności. Feminizm i ekspansja praw politycznych i uprawnień społecznych kobiet, nastolatków oraz osób upośledzonych umysłowo i fizycznie są oznaką totalizacji patriarchatu, a nie jego przezwyciężenia.
10) Trzy główne ideologie nowoczesności - liberalizm, komunizm i faszyzm mają swoje własne strategie genderowe i typowe modele. W praktyce wszystkie prowadzą do umocnienia patriarchatu, choć liberalizm formalnie deklaruje równość płci, komunizm dąży do uspołecznienia żon i przezwyciężenia płci, a faszyzm, zaczynając od otwartej gloryfikacji muskularności, kończy się częściową rehabilitacją aspektów feminoidalnych i aktywną integracją typów muskunoidalnych.
11) W postmodernizmie zasada męskości staje się zarówno totalna, jak i bezsilna. Archetypem męskiej zasady staje się komputer działający z męską parą antytetyczną [1- 0]. Rozprzestrzenianie się logemy prowadzi do poszerzenia objętości wirtualnej erotyki i stopniowego przejścia tylko do niej. Na powierzchnię wypływa nieocenzurowany i ekshibicjonistyczny nokturn. Tożsamość płciowa do tej pory będąca produktem społecznej konwencji, przechodzi w domenę indywiduum, stając się politycznym prawem jednostki i indywidulaną konwencją płci.
12) Perspektywa postmodernistyczna to zniesienie płci, dualności i kodu oraz przejście do „niedualnej” reprodukcji ludzi - poprzez klonowanie, dzielenie lub sztuczne konstruowanie cyborgów.